Lexus gaat de garantie op hun auto’s verlengen naar 10 jaar, hoorde ik zojuist op de radio. Waarom is dit een belangrijk bericht en wat betekent dit eigenlijk?

Extended productwarranty oftewel een langere productgarantie is een van de oplossingen vanuit de #degrowth gedachte en wordt letterlijk genoemd in het boek Less is more van Jason Hickel.

Ken je die producten waarvan je zodra bijvoorbeeld één lampje stuk is, je het lampje niet kan vervangen? Het enige wat je kunt doen is het weggooien en een nieuwe kopen. Je kunt het niet repareren. Of kleding die je drie keer hebt gedragen en je daarna niet meer kunt dragen omdat bijvoorbeeld de naden hebben losgelaten en deze niet meer (goed) te repareren zijn? Maar je kunt het niet terugbrengen omdat je het al gedragen hebt?

Dit heeft te maken met de garantie die op een product zit. Garantie is het tegenmiddel voor planned obsolescence, wat naar het nederlands vertaald de ‘geplande vergankelijkheid’ van een product is. Afgelopen jaren is planned obsolescence onderdeel geworden van het maakproces, hoe korter een consument met een product kan doen, hoe meer herhaalverkoop er is. In het boek Less is More vertelt Jason Hickel ook dat het onderdelen betreft die met gemak robuster zouden kunnen worden gemaakt, zoals een bepaalde schroef gebruiken van inferieure kwaliteit . Lang genoeg om mee te gaan tot de huidige garantie om het vervolgens vlak daarna te gaan begeven. Dat is het ideale scenario.

Reparaties zijn duur, want het specifieke schroefje is een ‘one-of-a-kind’ schroefje dat je zeker niet zomaar bij de bouwmarkt kan halen. Het stukje right to repair is het andere deel van de oplossing die wordt aangedragen met betrekking tot planned obsolescence, maar hier ga ik verder op in tijdens een andere blog over right to repair.

Je kunt je voorstellen dat als een producent garantie moet geven op een product van 10 jaar in plaats van 2 jaar, dat de kosten-baten analyse van een producten gaat verschuiven. Dan wordt er rekening gehouden met 10 jaar zo min mogelijk reparaties, want dat drukt ineens flink te kosten omhoog bij een inferieur product waar de rekening komt bij de producent in plaats van de consument.

Als we dan de link leggen naar kleding, toevallig sprak ik vanochtend een vriendin waarvan de partner een kledingstuk had dat na 2 keer dragen heel erg begon te pillen. Eigenlijk kan ze het niet terugbrengen, want tja… het is gedragen en gewassen, dus het valt niet meer onder de garantie. Ze gaat er toch mee terug naar de winkel. En eigenlijk zouden we dat allemaal moeten doen. Want door de inferieure kwaliteit niet terug te brengen naar de producent, houden we het in stand, terwijl terugbrengen, je de kosten weer legt bij degene die de kosten hoort te dragen, namelijk degene die hoopt dat je het weggooit en een nieuwe koopt.

Wat zouden jij en ik kunnen doen? 

• Ten eerste kiezen voor een product wat te repareren valt, controleer je naden van het kledingstuk, kijk op de lampjes vervangbaar zijn, etc. Dit is onze right to repair! 
• Nadat je een kledingstuk echt te kort hebt kunnen dragen, toch gewoon teruggaan ermee, en ook gewoon een klacht indienen, laten weten dat je het hier niet mee eens bent. Wees je bewust dat wij als consumenten de macht hebben om het aanbod te veranderen, alleen moeten we gezamenlijk een duidelijk vraag creëren. Zo kunnen we voor verandering zorgen.